Artykuły: Marta Leśniakowska

Problem miejsca historii sztuki we współczesnej globalizacji nie był dotąd w polskiej refleksji rozpatrywany. Tymczasem jest to zagadnienie domagające się analizy wobec zmian, jakie zachodzą w całej humanistyce, wpływając także na kształt historii sztuki jako dyscypliny akademickiej, której status, jako wiodącej do niedawna nauki badającej wizualne dzieła sztuki (obrazy), zdaje się być zagrożony ze strony innych dyscyplin, w tym zwłaszcza studiów nad kulturą wizualną i stosowanych tam strategii interpretacyjnych. Tekst podejmuje te zagadnienia omawiając relację między historią sztuki a studiami wizualnymi i przywołując takie fundamentalne kwestie, jak wielokulturowość, transnacjonalizm, interdyscyplinarność, centrum i perfyferie, wreszczie postkolonializm, najbardziej aktywną obecnie strategię metodologiczną, pod wpływem której możliwa jest gruntowna rewizja lokalnej historii sztuki i ujawnienie jej relacji z kulturowym centrum.

Podjęta w artykule analiza kategorii nowoczesności w perspektywie ponowoczesnej krytycznej historii sztuki, ma na celu pokazanie, jak zmieniają się relacje z obrazem w sytuacji, gdy problem obrazu jako kulturowej wizualizacji doświadczenia, czyli jako języka, którym można mówić, zostanie odwrócony ku pytaniu o doświadczanie obrazu. Polem obserwacji jest analiza doświaczenia pewnego obrazu (konkretnego) miasta jako takiego protokołu społecznego wspólnictwa, w którym oglądana jest pamięć, tzn. pamięć staje się widoczna jako kategoria performatywna.

Autorka analizuje obecność architektury u Gombrowicza, pytając jakie miejsce zajmowała w jego systemie estetycznym i/lub etycznym i jaką rolę nadawał jej w swoich tekstach