Artykuły: Paweł Bohuszewicz

Artykuł stanowi próbę analizy kategorii sarmatyzmu w dyskursie „Gazety Wyborczej”. Ma on charakter przede wszystkim polityczny: podejmowany jest nie po to, by opisać pewien fragment rzeczywistości, lecz po to, by zmienić rzeczywistość teraźniejszą na podstawie pewnej wizji przeszłości wspólnoty narodowej. Wizja ta układa się w dość jednolity obraz, który jest rezultatem specyficznej kategoryzacji sarmatyzmu (stąd obecność językoznawstwa kognitywnego jako podstawowego narzędzia badawczego dyskursu „Gazety”), ta z kolei zasadza się na ideologii neoliberalnej (w początkowych latach istnienia dziennika) i liberalnej (w latach późniejszych).

Niniejszy artykuł stanowi próbę pokazania, że narratywistyczna koncepcja tożsamości ludzkiej (reprezentowana w nim przez P. Ricoeura, A. MacIntyre’a czy Charlesa Taylora) zdaje się przeceniać rolę swoistej apercepcji transcendentalnej w kształtowaniu się tożsamości; rolę językowej artykulacji samego siebie w tym procesie; możliwość przeniesienia świata rzeczywistego w świat opowieści.

Tekst stanowi dyskusję z koncepcją Michała Pawła Markowskiego, który w książce "Życie na miarę literatury. Eseje" prezentuje wizję literatury hermetycznej, hermeneutycznej, melancholicznej i histerycznej. Pierwsza to „literatura czystego słowa”, pozostałe – to literatura, która nawiązuje kontakt z „życiem” poprzez wymienienie go na usymbolizowaną „egzystencję”, która staje się pożywką dla interpretacji. W swoim tekście proponuję pewien dodatek: literatura to nie tylko słowa, udany lub nie proces symbolizacji „życia”, ale również wytwarzanie wyobrażeń. Te nie podlegają interpretacji i właśnie dzięki temu zachowują swoją siłę.