Artykuł dotyczy niektórych cech naukowej systematyki istot żywych (linneuszowskiej nomenklatury binominalnej) mających potencjalnie znaczenie dla rozumienia przez ludzi własnej pozycji w świecie organicznym. Do cech tych należą: ciągłe podtrzymywanie tradycji nazewnictwa łacińskojęzycznego, włączenie do tego systemu gatunku Homo sapiens (czyli zawarcie w systematyce jedynej formy organicznej, która zdaje sobie sprawę z jej istnienia) i napięcie między antynarracyjnością praktyki językowej, jaką jest klasyfikacja, oraz narracyjnością wszelkich prób opowiadania o przyrodzie w ludzkich językach naturalnych.
Słowa kluczowe: Linneusz, taksonomia, miernictwo, nomenklatura binominalna.