Dyskusja przeprowadzona w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie 9 grudnia 2021.
W sztuce konceptualnej z przełomu lat 60. i 70. XX wieku znak językowy uniezależnił się w sposób efektywny od obrazu. Tekst artystyczny przestał pełnić funkcję pośredniczącą między obrazem i jego desygnatem; wyposażony w funkcję sprawozdawczą albo projektującą wobec rejestrowanych bądź współtworzonych stanów rzeczy, nabierał niekiedy wymiaru wizualnego. Celem niniejszego eseju jest ukazanie logowizualnych aspektów postkonceptualnych praktyk Cezarego Bodzianowskiego, Łukasza Jastrubczaka i Joanny Rajkowskiej. W ich twórczości formy konceptualnej notacji – językowej albo wizualnej – służą abstrahowaniu określonych pojęć z miejsca artystycznej interwencji i konstruowaniu nowych. Ich praktyki zorientowane są na wyznaczanie parametrów dzieła otwartego na wielorakie interpretacje tworzące się w zmiennych kontekstach społecznych.
Słowa kluczowe: sztuka konceptualna, ekonomia środków, dialektyka miejsca i nie-miejsca, transkategorialność medium, dzieło otwarte