Artykuły: Mikołaj Smykowski

Artykuł jest próbą spojrzenia na drzewa ocalałe z amerykańskich bombardowań atomowych w Hiroshimie i Nagasaki jako formę biologicznego świadectwa oraz ekologiczne dziedzictwo ludobójstwa. Ramę teoretyczną stanowią nowe podejścia badawcze, rodzące się na pograniczu nauk humanistycznych i przyrodniczych, które umożliwiają całościowe rozumienie zjawisk zachodzących w ekosystemach. W analizie materiału empirycznego autor posługuje się zatem aparatem pojęciowym pochodzącymi z nurtu etnografii wielogatunkowej, humanistyki ekologicznej, a także szeroko rozumianej ekologii oraz porównawczych studiów nad zagładą człowieka i zagładą środowiska. Celem wywodu jest pokazanie, że zdolności adaptacyjne człowieka i środowiska naturalnego wyznaczają podobne mechanizmy biologiczne, a doświadczenie traumy dla świata ludzi i roślin jest w pewnym sensie uniwersalne. Przykład tak postawionego problemu będą stanowić historie drzew Hibaku i splatające się z nimi historie ludzi. Te międzygatunkowe sploty autor uważa za formę świadectwa wyrażanego na podstawie zarządzania ekologicznym dziedzictwem zagłady atomowej.

Słowa klucze: ekologia, ekologiczna rezyliencja, drzewa Hibaku, Hibakujumoku, pomniki środowiskowe, ekobójstwo, ludobójstwo, bombardowania atomowe w Hiroshimie i Nagasaki, ekologiczne dziedzictwo.

Celem artykułu jest ukazanie ekologicznych zależności pomiędzy nazistowskimi procedurami eksterminacji więźniów Obozu Zagłady w Chełmnie nad Nerem a procesem dewastacji lokalnego ekosystemu leśnego. Zjawisko ekobójstwa oraz późniejsze próby restytucji rodzimej roślinności opisuję w oparciu o wspomnienia niemieckiego nadleśniczego Heinza Maya, zatrudnionego przez komendanta obozu w Chełmnie Hansa Bothmanna w celu dostarczenia drewna opalającego piece krematoryjne oraz zamaskowania masowych grobów sadzonkami drzew. Wykorzystanie metodologii oraz aparatu pojęciowego ontologii relacyjnych pozwala na prześledzenie naturokulturowego charakteru poobozowego krajobrazu Chełmna, w którym krzyżują się działania o charakterze antropogenicznym (antropopresja, rekultywacja, estetyzacja) oraz procesy naturalne (sukcesja wtórna). Dzięki takiemu ujęciu problemu badawczego, krajobraz Lasu Rzuchowskiego rozpatrywać można jako przykład ekodziedzictwa.

Słowa klucze: Holocaust, ekologia, eksterminacja przyrody, naturokultura, ekodziedzictwo, ekosystem leśny