W artykule autorka proponuje rekonceptualizację w kategoriach nekroprzemocy praktyk wokół ludzkich szczątków w polskich miejscach pamięci i muzeach, ustanowionych na terenach byłych obozów zagłady. Muzeum-cmentarz zostaje tu zdefiniowany jako politycznie produktywna infrastruktura, będąca materialną artykulacją hierarchii i norm społecznych oraz przemocy strukturalnej, w której szczątki stają się przedmiotem upodmiotawiania/odpodmiotawiania, dehumanizacji i wykluczenia. Analizując powojenną historię polskich miejsc pamięci poświęconych Zagładzie i rozwijające się wokół nich praktyki i infrastrukturalne transformacje, obejmujące okradanie grobów, badania archeologiczne czy prace nad upamiętnianiem, artykuł dyskutuje różne formy nekroprzemocy, dotykające martwe ciała jako podatne na przemoc formy podmiotowości, od bezpośredniej fizycznej przemocy do przemocy przez zaniechanie/porzucenie.
Słowa kluczowe: przemoc (infra)strukturalna, nekroprzemoc, szczątki ludzkie, muzeum-cmentarz, Zagłada