W pierwszej części artykułu Antoniuk stawia tezę, wedle której krytyka genetyczna (czyli badanie procesu tekstotwórczego) jest praktyką badawczą zdolną do skutecznej i poznawczo wartościowej kooperacji ze studiami nad pamięcią. W części drugiej i trzeciej przeprowadzona zostaje przykładowa analiza literaturoznawcza i socjologiczna, poświęcona Wilkom Zbigniewa Herberta, czyli wierszowi posiadającemu status tekstu pamięci: Antoniuk prowadzi obserwacje najpierw na podstawie publikacyjnej historii utworu, następnie zaś dowodzi skuteczności krytyki genetycznej, która – odsłaniając brulionową pre-historię wiersza – pogłębia jego obraz jako „medium pamięci”. Część czwarta dokonuje metodologicznej i teoretycznej ekstrapolacji wniosków wyprowadzonych z analizy szczegółowego przypadku.
Słowa kluczowe: krytyka genetyczna, pamięcioznawstwo, poezja Zbigniewa Herberta