Artykuł prezentuje program stowarzyszeń zakładanych przez polskie feministki fin de siècle’u skupione wokół liderki królewiackiego ruchu emancypacyjnego, Pauliny Kuczalskiej-Reinschmit. Od lat 80. XIX wieku do wybuchu Wielkiej Wojny działały one w warunkach określanych zarówno przez państwo wrogie pod względem narodowym, jak i przez społeczeństwo niechętne idei równouprawnienia. Ważną cezurą w dziejach stowarzyszeń kobiecych i dyskursu emancypacyjnego była rewolucja 1905-1907, podczas której kobiety wysunęły postulat przyznania im równych praw obywatelskich „bez różnicy płci”. Jego nieuwzględnienie przez polskich polityków spowodowało, że emancypantki porzuciły dominującą do 1905 roku retorykę wspólnej walki kobiet i mężczyzn o równouprawnienie, na rzecz retoryki samotnej walki kobiet. Źródłem metodologicznych inspiracji są tu prace polskich badaczy społecznej historii kobiet i dyskursu emancypacyjnego, zwracających uwagę na rolę stowarzyszeń w procesie budowania nowoczesnego społeczeństwa obywatelskiego.
Słowa kluczowe: Paulina Kuczalska-Reinschmit, periodyk „Ster” (Lwów 1895-1897, Warszawa 1907-1914), polski ruch emancypacji kobiet.