Autorka przedstawia moment tworzenia się narracji o byciu świadkiem Zagłady analizując relacje zbierane przez Centralną Żydowską Komisję Historyczną w latach 1944-1947, przechowywane obecnie w AŻIH pod sygnaturą 301. Zbiór ten pokazuje wyraźnie, jak świadectwo traktowane było jako narracja prawna, zeznanie, które może posłużyć do oskarżenia winnych. W artykule omówione są różne wymiary świadectwa, kwestia naoczności oraz uwiarygodnienia przez protokolanta, który również jest świadkiem. Ten ostatni zaś – zarówno w sensie metaforycznym, jak i prawnym – to figura, która jest powoływana do roli zeznającego.
Słowa kluczowe: Zagłada, Centralna Żydowska Komisja Historyczna, relacje świadków