Celem artykułu jest przebadanie charakterystycznego dla literatury I wojny światowej toposu, zgodnie z którym „prawdziwa” istota doświadczeń wojennych nie może zostać wypowiedziana i, w szczególności, zakomunikowana cywilom. Odwołując się do przykładów zaczerpniętych z angielskiego i niemieckiego kręgu językowego (zwłaszcza poezji Wilfreda Owena i Augusta Stramma oraz powieściopisarstwa Edlefa Köppena), tekst podejmuje różnorodne (również gatunkowo) manifestacje owego toposu i pokazuje, w jaki sposób jest on odzwierciedleniem tak podkreślanego przez teorię traumy kryzysu przedstawienia, a także „kryzysu języka” leżącego u podstaw (literackiej) nowoczesności.
Słowa kluczowe: literatura I wojny światowej – trauma – niekomunikowalność – kryzys języka – nowoczesność