Artykuł jest próbą podsumowania ostatnich sporów o politykę wobec historii. Składa się z trzech części. Na początku omówione zostało historyczne tło polskiego sporu o pamięć, następnie polityka wobec historii lat 2004/5 – 2007 oraz jej alternatywy. W zakończeniu autor zastanawia się jak – w kontekście przedstawionych zjawisk – zdefiniować politykę wobec historii, żeby nie wpaść w pułapkę jej ideologizacji. Zasadnicza część artykułu poświęcona jest opisowi i krytyce tzw. nowej polityki historycznej (2004/5 – 2007), która była/jest przykładem jednostronnej afirmacji historii narodowej. Alternatywą wobec takiej polityki jest traktowanie historii jako społecznego dialogu. W dyskusjach wewnętrznych oznacza to tolerancję dla polifonii pamięci, a na zewnętrz prymat transgranicznej polityki wobec pamięci.
Polityka wobec historii: kontrowersje i perspektywy
Numer:
2010 / 1-2