Artykuł stanowi analizę praktyk projekcji utworów poetyckich na fasady budynków w przestrzeniach wielkomiejskich. Przebadane zostają dwa przypadki: jednorazowe wydarzenie związane z wierszami Piotra Sommera podczas Festiwalu Conrada (2012) i wieloletnie działania Jenny Holzer, zasugerowano także związki między nimi. Wywód zmierza do ukazania krytycznego potencjału „wierszy ze światła” oraz dwojakiego rozumienia ich spektakularyzacji: jako utowarowienia literatury oraz jako doświadczenia, w którym na plan pierwszy wysuwa się wspólnotowy charakter przeżycia.
Słowa kluczowe: Piotr Sommer, Jenny Holzer, medium światła, projekcje wierszy, spektakularyzacja literatury, literackość, poetyckość