Tekst prezentuje sposób wykorzystania pamięci o katastrofie cystern z chlorem w Białymstoku w 1989 r. do nowej interpretacji historii miasta. Na przykładzie tego wydarzenia, posługując się koncepcją „tradycji wynalezionej“ Hobsbawma, po raz pierwszy zaprezentowano proces tworzenia nowej narracji Białegostoku w tekstach kultury. Narracja ta podkreśla zasługi Kościoła katolickiego dla uratowania miasta przed następstwami katastrofy, a tym samym zaciera ślady żydowskiej historii tego miejsca. W artykule wykorzystano interpretacje tekstów oraz współczesne badania z zakresu antropologii pamięci (m.in. teorie Pierre’a Nory, Aleidy Assmann) i refleksje dotyczące znaczenia katastrofy w kulturze autorstwa Urlicha Becka, Miltona Friedmana, Marka Bieńczyka.
Słowa kluczowe: katastrofa, literatura, prasa, kultura, modernizacje historii