Jako przykład obecności poezji Wisławy Szymborskiej w Brazylii autor przytacza i komentuje różnorodne odczytania jej wiersza Dzieci epoki. Nawiązując w tym kontekście do wiersza Noc, zwraca uwagę na możliwość rozumienia tych odczytań jako “przeprowadzek” z ironicznej „przenośni” do „dosłowności”, jak też z “dosłowności” do otwierających na bogactwo życiowego doświadczenia „przenośni”. “Dosłowność” i mająca być jej przeciwieństwem “przenośnia” nie unieważniają się nawzajem, ale ścierają się tu jako przeciwieństwa.
Słowa klucze: Wisława Szymborska, Brazylia, Dzieci epoki