Szkic jest częścią wstępnego studium na temat “elementów żydowskich” w polskiej kulturze popularnej okresu międzywojnia. Punktem wyjścia dla moich rozważań jest doświadczenie, które określić można mianem uwięzienia w pułapce ambiwalencji polsko-żydowskiego outsidera, doświadczenie nienależenia w pełni do żadnej z etniczno-kulturowych społeczności. Artykuł dotyczy przedstawienia „żydowskości” w tekstach kabaretowych zarówno tych pisarzy-artystów, którzy uważali się za Żydów, , jak również tych, którzy byli postrzegani jako Żydzi (bez względu na ich status w świetle prawa żydowskiego), a w szczególności – Juliana Tuwima. Skoncentruję się na zbadaniu w jaki sposób polsko-żydowski pisarz wykorzystuje ową zaiscenowaną żydowskość w celu wyrażania swojej potrzeby przynależności lub poczucia własnego “ja”.
Polsko-żydowskie gry kabaretowe, czyli Juliana Tuwima próba akulturacji (przeł. Magdalena i Michał Lachman)
Numer:
2009 / 3