Tekst niniejszy powstał jako efekt procesu autoetnograficznego, prowadzonego w ramach projektu badawczego NCN Opus 19 „Społeczne obiegi wiedzy w praktykach humanistyki akademickiej”. Inspirując się metodą autosocjoanalizy lub samoobiektywizacji Pierre’a Bourdieu oraz refleksją z obszaru krytycznych studiów nad uniwersytetem, proces autoetnograficzny traktuję jako uzupełnienie analiz przeobrażeń globalnych, strukturalnych i systemowych zakładając, iż jego efektem jest nie tyle rekonstruowanie perspektywy autobiograficznej, co badanie relacji między tym, co podmiotowe a tym, co instytucjonalne w praktyce akademickiej. Przedmiotem staje się w tym wypadku proces „znikania” instytucjonalnego wymiaru akademii z doświadczenia aktorów w nią zaangażowanych (badaczek i badaczy), wiązany z mechanizmami neoliberalizacji akademii i zjawiskiem „psucia wiedzy” (C. Crouch). Przykładów dostarczają notatki autoetnograficzne, dotyczące procesu restrukturyzacji instytucjonalnej uniwersytetu po reformie J. Gowina oraz doświadczenia udziału w opisie tzw. III kryterium ewaluacji.
Słowa kluczowe: Auto-socjoanaliza, samoobiektywizacja, autoetnografia ukierunkowana na problem, krytyczne studia nad uniwersytetem, neoliberalizacja akademii, restrukturyzacja uniwersytetu, III kryterium, „psucie wiedzy”.