W centrum uwagi znajduje się miniatura Tuwima, wiersz dla dzieci i zarazem piosenka (muzykę skomponował Witold Lutosławski) – poetycka apologia czystej wody. Refleksja mikrologiczna wydobywa niezwykłość Rzeczki zestawiając ją z akwatycznymi arcydziełami Tuwima (Słopiewnie, Kwiaty polskie) i Mickiewicza (Nad wodą wielką i czystą…, Wsłuchać się w szum wód…). Dekonstrukcji podlega zarówno opozycja wielkiej i małej literatury, jak wielkiej i małej wody (rzeki i rzeczki). Myślą przewodnią artykułu jest istota estetycznej harmonii, której patronuje mitologiczna opiekunka źródeł i strumieni – nimfa Harmonia. Taki sposób lektury pozwala łączyć poetykę z hydronimią, hydrologią i ekologią.
Słowa klucze: Julian Tuwim, Adam Mickiewicz, nimfa Harmonia, mikrologia, wyobraźnia akwatyczna, hydronimia