Celem artykułu jest analiza specyfiki narracji lokacyjnych polegającej na przekraczaniu granicy między reprezentacją a światem fizycznym, co zostało ujęte jako forma tytułowego opowiadania (z) przestrzenią i sieciami. Autorka artykułu twierdzi, że tradycyjne rozumienie mediów obecne w teorii społecznej i nauce o komunikacji, kładące nacisk przede wszystkim na fakt pośrednictwa między światem społecznym a reprezentacją i na wyraziste rozdzielenie obu sfer, nie jest adekwatne w przypadku form mediów lokacyjnych. Przedmiotem krytycznego namysłu jest teoria mediatyzacji, która oferuje interesujący punkt wyjścia, ale porusza się w obrębie paradygmatu zakładającego istotny rozdział między życiem społecznym a mediami.
Opowiadać (z) przestrzenią i sieciami – paradoksalne materializacje narracji lokacyjnych
Numer:
2015 / 3