Artykuł stanowi próbę analizy opisów doświadczania wstydu klasowego nadesłanych na konkursy pamiętnikarskie dla mieszkanek wsi w roku 1936 oraz 1961 z perspektywy auto/biograficznych strategii kreacyjnych. Zapiski pamiętnikarskie, w ślad za propozycjami interpretacyjnymi autobiografii kobiecych czynionych przez Kaye Mitchell, przedstawione zostają jako przykład tekstów life-writing’owych umacniających podmiotowość autorek oraz stanowiących wyzwanie dla kultury klasowego i/lub genderowego zawstydzania czy upokarzania. Archiwalne kolekcje pamiętnikarstwa konkursowego ukazywane są zaś jako niedoceniany zasób spisywanych z środka doświadczenia klasowego świadectw przemian społeczno-politycznych XX wieku.
Słowa klucze: pamiętnikarstwo konkursowe – piśmiennictwo kobiet – life writing – wstyd klasowy – ludowa historia kobiet