Tekst wychodzi od analizy stawania się zwierzęciem – procesu zdefiniowanego przez Deleuze’a i Guattariego w Tysiącu plateau. Podważamy zawiązaną przez nich relację między zwierzęcością (rozumianą jako przemoc uwalniająca potencjał energetyczny ciał) a polityką, która ujarzmia ciała i redukuje energie. Proponujemy dwojaką krytykę tej opozycji. Po pierwsze, wykorzystujemy badania Elaine Scarry nad metaforyzacją cierpienia wojennego, aby pokazać konsekwencje estetyzacji przemocy, do której skłonni są Deleuze i Guattari. Po drugie, posiłkując się tezami różnych autorów (takimi jak Silvia Federici, Frantz Fanon, Carl Schmitt czy Charles Tilly) badamy ciągłość między przemocą a procesami instytucjonalnymi, które definiują nowoczesność. Odwołując się do Polityki Arystotelesa, proponujemy zdefiniowanie tej ciągłości w kategoriach stawania się-politycznym-zwierzęciem.
Słowa klucze: przemoc, ciało, polityka, stawanie-się-zwierzęciem