Artykuły: Damian Kaja

Szkic zmierza do ukazania nurtu „urzeczenia ciałem” w poezji Juliana Przybosia, rozwijającego się równolegle do interpretacyjnie rozpoznanych liryków miłosnych czy wojennych. Teza o specyficznych związkach słowa i ciała odwołuje się do nadrzędnej perspektywy badawczej, jaką jest poetyka spojrzenia, wielokrotnie sygnalizowana w tej poezji motywem oka i jego metonimicznymi substytutami (patrzenie, widzenie etc.). Opis cielesności i zagadnień fizjologicznych w liryce Przybosia domaga się zwrócenia uwagi na kwestie takie, jak zabiegi autodeifikacyjne, próby „ucieleśniania” poetyckiego słowa czy motywy somatyczne w „późnych” wierszach poety.