Uwzględnienie głosowego wymiaru poezji staje się koniecznością w ramach analizy wielu wierszy z okresu 1939–1945 będących natychmiastową reakcją autorów na ich tragiczne doświadczenia. Analizy wymagają takie zjawiska, jak sekretna praktyka indywidualnej subwokalizacji w ramach tworzenia i przechowywania poezji, głosowe prezentacje dla zamkniętego kręgu słuchaczy oraz kolektywne recytacje wywołujące wspólnototwórczy „rezonans afirmatywny”. Niezbędne jest także wydobycie związku wybranych wierszy ze znanymi gatunkami popularnej muzyki wokalnej oraz konkretnymi piosenkami, gdyż kontrafaktury i aluzje w formie „elipsy słuchowej” przywoływały utrwalone wzorce afektywności dźwiękowej.
Słowa klucze: poezja polska 1939–1945, dźwięk i literatura wojenna, tanatosonika, głos, afektywność dźwiękowa