Artykuły: Elżbieta Konończuk

Celem artykułu jest spojrzenie na twórczość Edwarda Stachury przez pryzmat geopoetyki. Stachura, jako tłumacz i przyjaciel francuskiego poety i teoretyka literatury, Michela Deguy, który kategorię geopoetyki wprowadził do refleksji literaturoznawczej dziesięć lat przed Kennethem White’m, miał kontakt z żywo obecną we francuskim literaturoznawstwie przełomu lat 60. i 70. ideą związków literatury z przestrzenią geograficzną. Przestrzennego charakteru wyobraźni pisarza chcę dowieść na przykładzie interpretacji powieści Cała jaskrawość, będącą formą artykulacji doświadczenia przestrzeni geograficznej, postrzeganej przez niego jako ogromny potencjał poetycki. Całą jaskrawość odczytuję jako rozwinięcie metafory otwierającej opowieść-rzekę Wszystko jest poezja, której bohater-narrator wchodząc w krajobraz, wie, że jest to niezapisany wiersz; jako poeta potrafi go przepisać z powietrza.

Słowa klucze: Edward Stachura, Michel Deguy, geopoetyka, przestrzeń, powieść Cała jaskrawość

Artykuł przedstawia różne propozycje geopoetyk (wypracowanych przez takich badaczy, jak Elżbieta Rybicka, Kazimierz Brakoniecki, Edward Kasperski, Anna Kronenberg) oraz dyskusję dotyczącą źródeł geopoetyki, jej teorii i metod badawczych. Autorka przedstawia założenia twórców geopoetyki, Michela Deguy i Kennetha White’a, dając propozycję włączenia refleksji nad geopoetyką w ramy teorii wyobraźni poetyckiej.

Recenzja: Anna Wieczorkiewicz, Czarna kobieta na białym tle. Dyptyk biograficzny, Universitas, Kraków 2013.

Tematem artykułu jest mapa rozumiana jako temat literacki i jako narzędzie geopoetyki pomocne w opisie relacji między literaturą a przestrzenią geograficzną. Przykładowe interpretacje utworów Stefana Chwina i Andrzeja Stasiuka – tematyzujących mapę jako metaforę podróży, władzy, przeszłości – przeprowadzone zostały w kontekście hermeneutyki kartograficznej zaproponowanej przez Karla Schlögla i Briana Harleya.