Pojawienie się prywatnego dziennika choroby na przełomie XVIII i XIX wieku wiązać należy z dokonującym się wówczas w kulturze wyraźnym zwrotem „ku prywatności”, a jednocześnie progresem w naukach medycznych, zmianami w opiece nad pacjentem oraz popularyzacją wiedzy na temat funkcji organizmu człowieka, higieny, zdrowia i choroby. Najbliższa rodzina, mąż, brat, inni bliscy zgodnie z zaleceniem lekarzy, m.in. Leopolda Lafontaina Jak należy pisać do lekarza o chorobach (1801) prowadzą dzień po dniu, a nawet godzina po godzinie dzienniki chorób najbliższych osób (dzienniki te zazwyczaj kończą się śmiercią chorego). Kilkunastokartkowe teksty stanowią świadectwo desperackiej próby zachowania dystansu i obiektywizmu w systematycznej rejestracji zmian w wyglądzie i psychice umierającego, odnotowywaniu jego wszystkich czynności fizjologicznych, a jednocześnie świadectwo pojawienia się nowej (dotąd w badaniach nieodnotowywanej) odmiany prywatnego dziennika prezentującego silnie zmedykalizowany opis ciała człowieka.
Słowa klucze: dziennik choroby, medycyna, Leopold Lafontaine, patografia, medykalizacja ciała, fizjologia, cielesność, kobieta