Artykuł został poświęcony wstępnemu rozpoznaniu kształtowania się sztuki mózgu, rozumianej jako projekty z zakresu art&science, opierające się na technikach parametryzacji żywych organizmów. W tym zakresie artykuł rozszerza koncepcję sztuki mózgu zaproponowaną przez Antona Nijholta z 2019 roku, wskazując na dwa zasadnicze obszary rozwoju brain art: projekty, które opierają się na obrazowaniu medycznym mózgu oraz realizacje, w których stosowane są techniki biosensoryczne (w tym przede wszystkim elektroencefalografia). W tym kontekście w artykule zostaną zanalizowane dwie główne strategie twórcze, które są podejmowane w projektach z zakresu sztuki mózgu: dyskusja z przeświadczeniem o neurorealizmie zapewnianym przez maszynowość procedur medycznych oraz tworzenie mechanizmów postludzkiej interkonektywności, przyjmujących postaci „maszyn snu”, systemów neurofeedbacku oraz innych wariantów performatywno-partycypacyjnych. Sztuka mózgu zostanie w artykule rozważona jako szczególny rodzaj medycznych narracji ukierunkowanych artystycznie.
Słowa kluczowe: sztuka mózgu, neurorealizm, obrazowanie medyczne, elektroencefalografia, afektywność