Autorka podejmuje kwestię doświadczenia ekspozycji historycznych muzeów narracyjnych (pierwszym z nich w Polsce było Muzeum Powstania Warszawskiego, otwarte w 2004 roku). Z jednej strony wskazuje na założenia podobnych wystaw, ich intencjonalną konstrukcję, sugerowany przekaz i oczekiwane reakcje widzów. Z drugiej próbuje odsłonić mechanizmy zewnętrzne wobec wypowiedzi muzealnej, związane przede wszystkim z działaniem mediów oraz logiką kapitalistyczną, które wpływają na działanie muzeów i wystaw.
Słowa kluczowe: muzeum narracyjne; pamięć zbiorowa; Muzeum Powstania Warszawskiego; umuzealnienie; kultura narcyzmu