Artykuł poświęcony jest interpretacji powieści Obłęd Jerzego Krzysztonia, potraktowanej nie tylko jako literacki zapis doświadczenia psychozy, ale i jako wyraz społecznego konfliktu po Marcu 1968 roku. Pierwsza część artykułu została poświęcona psychoanalitycznej próbie rozumienia fenomenu psychozy i możliwości jego językowego zapisu, druga część umieszcza opisywane w powieści lęki i halucynacje w historycznych uwarunkowaniach czasu akcji powieści. Obłęd Krzysztonia wpisuje się nieoczekiwanie w literacką reakcję na antysemicką kampanię Marca 1968 roku i wyznacza inną, bardziej inkluzywną ramę polskiej tożsamości.
Słowa kluczowe: pamięć o Zagładzie, psychoza, psychoanaliza, Michel Foucault