Artykuł podejmuje próbę zdefiniowania „hormonów społecznych” jako czynników wprawiających w ruch interakcje między jednostkami i grupami, uwikłanych we wspólnotowe uzgodnienia, a zarazem sprzężonych z hormonami sensu stricto, których wydzielanie stymulują lub hamują. Rozwinięcie tej gry pojęciowej odbywa się na pograniczu nauk przyrodniczych i społecznych, natomiast terenem jej aplikacji pozostaje współczesna proza francuska – zwłaszcza powieści Frédérica Beigbedera oraz Michela Houellebecqa. Literatura aktywnie uczestniczy w społecznej homeodynamice, nie tylko przypisując sobie kompetencje diagnostyczne, ale prezentując się jako praktyka ćwiczeniowa czy kuracja.
Słowa kluczowe: hormony, realizm depresyjny, afekty i literatura, Frédéric Beigbeder, Michel Houellebecq