Artykuł jest poświęcony analizie wybranych dyskursów publicznych i mechanizmów dyskursywnych związanych z narodem i rasą, które w ramach procesu mobilizacji ludobójczej służyły wykreowaniu kategorii ofiar jako osób wyłączonych „poza świat moralnych zobowiązań” (H. Fein). Podstawą wniosków jest makroprzyczynowa komparatystyka historyczna ludobójstw i innych zbrodni. W artykule przeanalizowano dyskursywne tworzenie przez sprawców kategorii ofiar ludobójstwa. Omówiono wybrane marsze śmierci jako teksty, skupiając się na ludobójstwie Ormian w Imperium Osmańskim w szczytowej fali eksterminacji w latach 1915-1916. Autor opisał proces „ucieleśniania dyskursu” w marszach śmierci, gdy produkowano nie tylko abstrakcyjną kategorię ofiar, lecz także ich zdegradowane ciała.
Słowa kluczowe: studia nad ludobójstwem, mobilizacja ludobójcza, mowa nienawiści, marsz śmierci, ludobójstwo Ormian