Artykuł poświęcony jest jednostronności i uproszczeniu obrazu migracji i rodziców migrujących z Polski po 2004 w polskiej literaturze dla dzieci i młodzieży. Autorka analizuje strategie narracyjne wspólne kilku najważniejszym powieściom o tej tematyce. Artykuł łączy perswazyjną moc tych rozwiązań z obrazem rodziny i podziałem ról opiekuńczych obecnym w polskiej kulturze oraz wskazuje nieadekwatność tego obrazu do zachodzących zmian globalnych, w których migracja odgrywa ważną rolę. Artykuł wskazuje na brak schematów narracyjnych związanych z kategorią rezyliencji jako na cechę tego nurtu literatury dla dzieci, co może wiązać się ze statusem dziecka w kulturze polskiej.
Słowa klucze: literatura dziecięca i młodzieżowa, migracja, rezyliencja, rodzina transnarodowa, rodzice nierezydencjalni