Autorka omawia tradycję XX-wiecznego pisarstwa ludycznego w twórczości Wisławy Szymborskiej, Stanisława Barańczaka i Juliana Tuwima. Zwraca uwagę na mechanizmy marginalizowania tej twórczości przez autorów, wydawców i badaczy; widzi w nich opór przed zinstytucjonalizowaniem tej twórczości i uznaniem jej za część tradycji literackiej. Wskazuje również na kilka wyznaczników tego rodzaju twórczości: 1. absurd i ironię znoszące referencję i komunikacyjną przejrzystość wypowiedzi; 2. zabawę rozumianą jednocześnie jako cel tej twórczości i jako towarzyską sytuację, z której owe teksty wyrastają; 3. rolę gatunku literackiego i znaczenie genologii, traktowanej jako pole inwencji, ekspresji artystycznej ekstrawagancji i jako kryterium porządkowania dorobku artystycznego; 4. skłonność autorów do kolekcjonerstwa (własnych i cudzych tekstów ludycznych).
Słowa klucze: ludyczność, absurd, literatura nonsensu, kabaret literacki, Szymborska, Barańczak, Tuwim, Skamander