Tekst poświęcony jest przemianom kategorii świadka i świadectwa pod wpływem rozwoju nowych mediów. Artykuł sytuuje tę problematykę w kontekście koncepcji kryzysu świadectwa, jednocześnie poszukując adekwatnej formy opisu dla nowych praktyk świadczenia. Łącząc metodologiczne ujęcia medioznawcze z teorią asamblażu akcentuje sprawczość technologii komunikacyjnych, które w decydujący sposób wpływają na kształt i przebieg aktów świadczenia, zarówno w kontekście prawnym, jak i w sferze politycznego aktywizmu. Perspektywa ta pozwala również na weryfikację historycznych koncepcji świadectwa i ich związków z mediami analogowymi.
Słowa klucze: świadek, świadectwo, aktywizm, asamblaż, media cyfrowe