Prezentowany tekst jest filozoficznym esejem proponującym ramę pojęciową do opisu kondycji współczesności diagnozowanej w tekście jako kryzys. Celem eseju jest opisanie tego kryzysu od strony „subiektywnej” jako kryzysu doświadczenia (za Walterem Benjaminem) i autorytetu (za Hannah Arendt). Stawką jest wskazanie strukturalnego powiązania między doświadczeniem i autorytetem oraz przeanalizowaniu, na czym polega ich wspólny kryzys. Ostatecznie esej przechodzi na pole filozofii języka, starając się wyłożyć kryzys doświadczenia i autorytetu jako określoną postać indywiduacji w języku.
Słowa kluczowe: Kryzys, doświadczenie, autorytet, język, cynizm