Celem mojego tekstu jest przybliżenie roli, jaką fenomen słuchania gra w Les Soirées de Paris (Wieczorach Paryża), czyli zapisach z osobistego dziennika Rolanda Barthes’a opublikowanych pośmiertnie w zbiorze Incidents (Incydenty). Posługując się pojęciem akuzmatyczności (rozumianej według klucza zaproponowanego przez Andrzeja Hejmeja, odwołującego się do ustaleń Pierre’a Schaeffera), badam sposób w jaki Barthes przedstawia różnice pomiędzy pasywnym obcowaniem z kulturą (słuchaniem radia), a pracą kreatywną. Pragnę tym samym dowieść, że literackie opracowanie sytuacji akuzmatycznej może zostać skutecznie wykorzystane w narracjach problematyzujących temat samotności. Kwestię tę analizuję przywołując kategorię „antynowoczesności” (zaproponowaną przez Antoine’a Compagnona) oraz zestawiając tekst Barthes’a z Mémoires d’outre-tombe Chateaubrianda.
Słowa klucze: Roland Barthes, Chateaubriand, Wieczory Paryża, akuzmatyczność, antynowoczesność, literatura francuska XX wieku