Articles: Piotr Bukowski

Artykuł opisuje naszkicowaną przez Czesława Miłosza koncepcję przekładu myśli o rzeczach ostatecznych na język przestrzennej wyobraźni. Najbardziej intrygujący przykład takiego tłumaczenia poeta odnajduje w pismach szwedzkiego uczonego i mistyka Emanuela Swedenborga. Dochodzi tam bowiem do interioryzacji eschatologicznej przestrzeni; człowiek sam sytuuje się w (duchowej) przestrzeni, która koresponduje z jego wolą – przestrzeni nieba bądź piekła. Zdaniem autora artykułu, Miłosz, idąc tropem Swedenborga, badał w swej poezji granice i możliwości przekładu „wymykającej się” treści eschatologicznej. Badał więc także możliwości języka, zdolnego wykreować obrazy przestrzenne, uwidocznić niebo, piekło i czyściec.

Autor analizuje zarysowane w tych dziełach modele tożsamości artysty i ich etyczny wymiar

Recenzja. Peter Bürger, Das Verschwinden des Subjekts. Eine Geschichte der Subjektivität von Montaigne bis Barthes, Frankfurt a/M 1998