Artykuł podejmuje zagadnienie cyberpunku w literaturze polskiej, w kontekście najważniejszych cech tego nurtu: krytycznego wobec technologicznej współczesności języka oraz „technorebelianckich” utopijnych laboratoriów wyobraźni społecznej. Występowały one w manifestach i poezjach polskich futurystów oraz awangardy. Rówieśnicza wobec cyberpunka fantastyka socjologiczna zajmuje się za to bardziej problemem władzy jako takiej (lub upodmiotowionej technologii rządzenia) niż relacji człowieka z technologią. Ze względu na specyficzną historię polskiej nowoczesności, a potem funkcjonowanie w ponowoczesności zglobalizowanej, możemy mówić raczej o „cyberpunku w Polsce”, niż „polskim cyberpunku”. W konsekwencji polskie społeczeństwo nie posiada krytycznego języka technologicznej współczesności.
Słowa kluczowe: cyberpunk, szok przyszłości, futuryzm, utopia, fantastyka socjologiczna