Artykuły: Robert Dobrowolski

Współczesna rewaloryzacja cielesności niewątpliwie przyczyniła się do poszerzenia zarówno społecznych, jak i indywidualnych obszarów emancypacji. Jednakże w tej intensywnej karnalizacji zachodzą także procesy prowadzące do wręcz odwrotnego skutku: do pogłębionego, „podskórnego” zniewolenia. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy owo rozbudzanie świadomości ciała przybiera formę kultu „przeżycia dla samego przeżycia”, w którym rzekome poznanie samego siebie degraduje się łatwo do rzędu narcystycznego samouwielbienia. W tej sytuacji zalecanym byłoby zachowanie szczególnej ostrożności wobec tych, którzy zasłaniając się zasadniczą nieprzedstawialnością cielesnych doznań, nie chcą lub nie potrafią poddać ich rzetelnej, osadzonej w solidnym teoretycznym kontekście, refleksyjnej analizie.
Słowa kluczowe: ciało, „estetyczny logos”, język, ekspresja, interpretacja

W tanatologii Emmanuela Lévinasa metafizyka ustępuje prymarnej etyce. Musimy nie-być ku śmierci, a po stronie tych, którzy umierają i choćby dlatego są zawsze od nas nieskończenie inni. Trzeba zatem ujrzeć bliźniego, nawet, a może tym bardziej, w jego przerażającej Inności. Z traumą owego il y a – horrorem bezosobowej egzystencji z większą bezwzględnością mierzyło się spojrzenie Maurice’a Blanchota, który w mroku tego, co Inne, nie potykał się o ślady ani żywego, ani przeszłego Boga. W obliczu zawsze niedosłownej śmierci niekiedy najżywiej dotykają jej bezsensu fikcyjni bohaterowie. Hrabia Lew Tołstoj wierzył, że najpiękniej umierają prości ludzie, więc za jego sprawą, raz jeszcze, sprzeciwi się Andriejowi Bołkońskiemu jego dobry, poczciwy przyjaciel.