W okresie międzywojennym kwestia walki z hałasem zajmowała społeczeństwo polskie w stopniu nie mniejszym niż mieszkańców rozwiniętych krajów Zachodu. Powoływano komisje i ligi przeciwhałasowe, organizowano tygodnie ciszy i przeprowadzano pomiary hałasu na ulicach. Bazując na raportach z prowadzonych wówczas pomiarów oraz na piśmiennictwie z epoki artykuł stawia tezę, że hałas panujący na ulicach polskich miast nie był miarą postępu, a wprost przeciwnie – zacofania. Główną przyczyną zgiełku bowiem był nie nadmiar aut, tak jak w miastach zachodnich, do których się porównywano, ale fatalny stan ulic i torowisk, przestarzałe środki transportu oraz archaiczne przepisy regulujące zachowania uczestników ruchu drogowego.
Słowa kluczowe: II RP, hałas, miasto, transport, historia