Artykuł przedstawia cztery koncepcje wstydu funkcjonujące na gruncie europejskiej refleksji filozoficznej: klasycznych teorii Platona i Arystotelesa oraz nowoczesnych ujęć afektu dokonywanych z perspektyw fenomenologii (M. Scheler) i semiotyki (J. Łotman). Uobecnione w definicjach filozofów odmienne dominanty uchwytywanego zjawiska: metafizyczna (Platon), społeczna (Arystoteles), antropologiczna (Scheler) i kulturotwórcza (Łotman) wydobywają z fenomenu, którym jest wstyd, inne aspekty jego anatomii, wiążąc go z odmiennymi wartościami, rozstrzygającymi o jego ocenie i niejednokrotnie rozbieżnych rolach.
Słowa kluczowe: wstyd, afekt, emocja, Platon, Arystoteles, Max Scheler, Jurij Łotman