Artykuły: Agnieszka Karpowicz

Twórczość Mirona Białoszewskiego z drugiej połowy lat 70. XX wieku, po przeprowadzce pisarza do bloku przy ul. Lizbońskiej, przepełniona jest nazwami kwiatów, drzew, chwastów, krzaków, a przede wszystkim opisami praktyk związanych z roślinami: zrywania „zielsk” na dzikich łąkach i komponowania z nich spektakularnych bukietów w mieszkaniu, spontanicznych wyjazdów pod miasto po kwiaty, kupowania ich u ulicznych kwiaciarek. W artykule podjęto próbę analizy i interpretacji bogactwa roślin w późnej twórczości poety, zarówno w kontekście innych jego utworów, jak i jego biografii oraz topobiografii, a także charakterystyki przestrzeni miejskiej tamtego okresu, ze wskazaniem na zbieżność tego projektu estetycznego ze współczesną teorią nowych ekosystemów.
Słowa kluczowe: miejska flora, rośliny synantropijne, czwarta natura, estetyka nieużytków, ekonomia nieużytków, Miron Białoszewski, Chamowo, Praga-Południe, Beata Gawryszewska, Maciej Łebkowski.

Tekst przedstawia analizę i interpretację twórczości Jadwigi Sawickiej przez pryzmat praktyk piśmiennych, w perspektywie medialnej i w odniesieniu do kategorii improwizacji Tima Ingolda. Autorka dowodzi, że dla pełnego zrozumienia prac plastycznych artystki konieczne jest uwzględnienie nie tylko wizualnego wymiaru dzieł, lecz także procesów i procedur, które do ich powstania doprowadziły, ponieważ są one czynnikiem znaczeniotwórczym, podobnie jak funkcje kulturowe praktyk piśmiennych, do których Sawicka się odwołuje. Pozwala to spojrzeć na prace artystki jako odgrywanie i problematyzowanie automatyzmów procesów społecznych, jego głównych mechanizmów i zasad, które zawiera w sobie już mikrostruktura procesu upiśmienniania.

Międzymiejsce. Antropologia codzienności – antropologia miasta – antropologia literatury. Analiza relacji na przykładzie Chamowa Mirona Białoszewskiego
Artykuł jest rozwinięciem i uzasadnieniem tezy Rocha Sulimy o antropologicznym nasyceniu literatury Białoszewskiego i możliwości traktowania jej jako inspiracji dla antropologa miejskiej codzienności. Sfunkcjonalizowana w ten sposób analiza ześrodkowana została na poetyce przestrzennej Chamowa i poszukiwaniu miejsc wspólnych między literackim stosunkiem do przestrzeni miejskiej i artystyczną jej kreacją będącą jednocześnie problematyzacją jej doświadczania oraz perspektywą antropologiczną w badaniu miejskiej codzienności, postulowaną i realizowaną przez Sulimę. Analiza i interpretacja Chamowa Mirona Białoszewskiego w kontekście antropologii codzienności, autoetnografii, współczesnych nauk o przestrzeni miejskiej i geopoetyki pozwala wskazać nie tylko na ogromne znaczenie literatury pięknej dla humanistycznie zorientowanych badań przestrzeni miejskiej, lecz także dowieść wagi tematyki miejskiej i tego kontekstu dla interpretowania utworu literackiego zakorzenionego biograficznie i geograficznie, samoświadomie problematyzującego to zakorzenienie.