Artykuły: Aleksandra Kil

Artykuł stanowi próbę metarefleksji nad zjawiskiem „laboratoryzacji” humanistyki. Nawiązując do tekstu B. Latoura Dajcie mi laboratorium, a poruszę świat, autorzy zastanawiają się, czy i jak laboratorium może odmienić humanistykę oraz odróżniają laboratorium w humanistyce i laboratorium humanistyczne. Autorzy przedstawiają próbkę archeologii laboratorium humanistycznego (Ch.S. Peirce, A. Warburg, C. Lévi-Strauss). Rozważają także możliwość pracy zespołowej w humanistyce, uznając ten aspekt za najmniej rozpoznany. Proponowana przez autorów „współmyślność” jest kluczowym przejawem laboratoryjnej współpracy. Twierdzą oni, że laboratorium może stanowić locus oporu w/na uniwersytecie w czasach jego kryzysu.
Słowa klucze: laboratorium humanistyczne, labinarium, praca zespołowa, współmyślność

Tematem artykułu są cyfrowe odpady (zwane też e-odpadami czy cyberśmieciami), stanowiące obiekt zainteresowania medioznawstwa inspirowanego teorią aktora-sieci i nowym materializmem. Przyglądając się analizom e-śmieci, autorka zauważa w studiach nad nowymi mediami oznaki „zwrotu ku rzeczom”, a następnie stara się wskazać, jakim redefinicjom podlega tam sama materialność. Jej relacjonistyczne rozumienie, proponowane przez Jussiego Parikkę i Jennifer Gabrys, zbliżone jest do Latourowskiego pojęcia sprawczości. Inne wątki wyłaniające się z refleksji nad cyberśmieciami podejmowane są przez autorkę na przykładzie fenomenu spamu oraz netartowej pracy Once Upon Olii Lialiny i Dragana Espenschieda.

W artykule zostały zaprezentowane wybrane teorie i metodologie badań nowych mediów, w których autorka dostrzega posthumanistyczny potencjał, pozwalający na myślenie o technologiach jako obdarzonych sprawczością. Ta perspektywa to próba wyjścia z impasu, w jakim tkwi medioznawstwo od czasu polemiki M. McLuhana i R. Williamsa. Ażeby uznać media za ludzkich wspólników (nie zaś tylko narzędzia), konieczna jest rewizja granicy kultura/natura oraz pojęcia sprawstwa. Wskazówek dostarcza tu myśl Bruno Latoura i teoria aktora-sieci – to z niej czerpią opisywane w tekście metody cyfrowe, będące propozycją nie-antropocentrycznych badań mediów. W niej samej także, jak wskazuje autorka, można odnaleźć ślady inspiracji medialnymi bytami.