Autor rozważa, czy zakorzeniona w ludzkiej etyce koncepcja świadka może zostać rozszerzona na byty nie-ludzkie (np. rośliny, zwierzęta, rzeczy). Interesuje go przede wszystkim drzewo jako jedna z figuracji świadka, a przedmiotem interpretacji czyni projekt artystyczny Berlin-Birkenau Łukasza Surowca z 2012 roku. Nawiązując do książki How Forests Think Eduardo Kohna (2013) i poszerzonej koncepcji semiozy, argumentuje, że drzewa świadczą o przeszłości na zasadzie indeksu. Zwraca również uwagę na ekologiczne konsekwencje projektu.
Słowa klucze: Zagłada, historia środowiskowa, świadek, pamięć, Łukasz Surowiec, Berlin-Birkenau, Auschwitz-Birkenau