Artykuły: Andrzej Niewiadomski

Artykuł stanowi podsumowanie prób skodyfikowania w obrębie polskich badań literaturoznawczych geopoetyki jako orientacji badawczej. Wskazuje na dwa różne sposoby rozumienia tego terminu (zbliżone do ekokrytyki i do kulturowej teorii literatury). Zarysowuje niebezpieczeństwa związane z przyjęciem w praktyce badawczej założenia płynnego statusu dyscypliny, postulatu performatywności jako jej istotnej cechy i zawężonego rozumienia kategorii badań interdyscyplinarnych. Postuluje traktowanie geopoetyki jako subdyscypliny badań literaturoznawczych wchodzących w pogłębiony dialog z wypracowanymi na gruncie geografii i kartografii metodami opisu miejsca i przestrzeni.
Słowa kluczowe: geopoetyka, ekokrytyka, nowy regionalizm, kulturowa teoria literatury, przestrzeń w literaturze, nowa humanistyka

Tekst jest próbą zmierzenia się z popularnymi i mechanicznymi sposobami porządkowania literatury najnowszej, a szczególnie z takim jej widzeniem, jakie zakłada paralelę historycznoliteracką ustanawiającą związek procesów dokonujących się w latach 1918 – 1939 z procesami, z jakimi mieliśmy do czynienia ostatnio, to znaczy po roku 1989. Współczesna krytyka, zastrzegając się, że paralela ta ma jedynie charakter prowizoryczny, rozwija ją i przyczynia się do utrwalania stereotypu „przełomu”, widzianego w kategoriach innowacyjności. Należy zatem precyzyjnie zweryfikować różne tezy formułowane w związku z myśleniem „jubileuszowym” (20 lat od przełomu społeczno-politycznego w Polsce).

Na podstawie analiz poezji A. Sosnowskiego, Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie o granice rozumienia poezji niezrozumiałej