Celem artykułu jest ustalenie „centralnych zasad” w obrębie badań literackich, których przedmiotem są mężczyźni. Deklarowana zgodnie przez badaczy dekonstrukcja patriarchalnej męskości jako mocnej tożsamości podmiotu, poprzez konieczne spluralizowanie „męskości” (wyrażające się w obowiązkowej liczbie mnogiej rzeczowników „mężczyzna”, „męskość”), stanowi wstępny warunek męskich studiów genderowych. Zarazem owa zdekonstruowana jedność męskości zostaje przeniesiona na poziom meta, za sprawą zabiegów konstytuujących „męskość” jako „pole” lub jako „przedmiot” badań, uzasadniających tożsamość odrębnej dyscypliny naukowej. Dekonstruując w ten sposób zamierzoną przez siebie dekonstrukcję, badacze dokonują „rekonstrukcji” męskości. Artykuł podejmuje kwestie języka studiów męskich oraz ich uwikłania w spór modernizmu z postmodernizmem.