Artykuły: Wojciech Kalaga

Artykuł jest poświęcony zanegowaniu myślenia dychotomicznego i totalizującego w twórczości Maurice Blanchota z perspektywy kategorii Trzeciego. Stosując metodę tzw. „czytania bliskiego”, autor analizuje m.in. pojęcia neutrum, nieznanego, fragmentarycznego oraz pisania i śladu w Blanchotowskim ujęciu Wiecznego Powrotu. Pojęcia te wymykają się binarnej logice zachodniego logosu, zaś sam akt pisania – w ich świetle – prowadzi do wymazania jaźni i podmiotu.

Słowa kluczowe: Blanchot, Trzecie, binaryzm, neutrum, podmiot

Szkic omawia złożone relacje pamięci, tożsamości i interpretacji, a szczególnie rolę pamięci jako budulca, zaś interpretacji jako budowniczego tożsamości. Interpretacja, postrzegana jako ontologiczny warunek podmiotowości, nieuchronnie zaangażowana jest w działanie pamięci, zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej. Dominujący w kulturze zachodniej model pamięci jako archiwum wyklucza jednak interpretację jako mechanizm (re)konstruowania pamięci, bowiem postrzega tę ostatnią jako utrwalony i niezmienny ślad doświadczenia. Podobnie niewiele miejsca na interpretację pozostawia model Bergsonowski, traktujący pamięć jako przestrzeń wirtualną. Dopiero uzupełnienie tego modelu pansemiotyczną wizją C. S. Peirce’a, a inaczej wypełnienie wirtualnej przestrzeni nieskończoną siatką interpretacyjnych relacji międzyznakowych, pozwala teoretycznie ugruntować nierozerwalny związek pamięci i inerpretacji w konstruowaniu tożsamości.
Summary

Szkic omawia złożone relacje pamięci, tożsamości i interpretacji, a szczególnie rolę pamięci jako budulca, zaś interpretacji jako budowniczego tożsamości. Interpretacja, postrzegana jako ontologiczny warunek podmiotowości, nieuchronnie zaangażowana jest w działanie pamięci, zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej. Dominujący w kulturze zachodniej model pamięci jako archiwum wyklucza jednak interpretację jako mechanizm (re)konstruowania pamięci, bowiem postrzega tę ostatnią jako utrwalony i niezmienny ślad doświadczenia. Podobnie niewiele miejsca na interpretację pozostawia model Bergsonowski, traktujący pamięć jako przestrzeń wirtualną. Dopiero uzupełnienie tego modelu pansemiotyczną wizją C. S. Peirce’a, a inaczej wypełnienie wirtualnej przestrzeni nieskończoną siatką interpretacyjnych relacji międzyznakowych, pozwala teoretycznie ugruntować nierozerwalny związek pamięci i inerpretacji w konstruowaniu tożsamości.
Summary

Głos autora po dyskusji o jego artykule Granice tekstu – mgławice tekstu (w tym samym numerze)

Autor, przywołując metaforykę nebularną, ujmuje tekst jako nieustannie zmieniającą się, pozbawioną wyrazistych konturów holograficzną mgławicę w przestrzeni semiotycznej

O aporiach wynikających z rozpatrywania prawomocności interpretacji w ramach dychotomii: intentio operis – intentio lectoris; głos w dyskusji o artykule Granice anarchizmu interpretacyjnego Andrzeja Szahaja (w tym samym numerze)

Recenzja. Tomasz Komendziński, Znak i jego ciągłość. Semiotyka C.S.Pierce’a między precepcją a recepcją, Toruń 1996

Autor rozważa przydatność semiologii Peirce’a w likwidacji rozziewu między ontologicznym a poznawczym wymiarem interpretacji