Powodów jest wiele, bezpośrednią przyczyną powstania „Themersonowskiego” numeru „Tekstów Drugich” jest odnalezienie filmu Europa, powstałego w Polsce w 1932 roku na kanwie poematu Anatola Sterna pod tym samym tytułem. Już w dwudziestoleciu międzywojennym Europę określano jako „pierwszy polski film eksperymentalny”, więc odkrycie jest ważne i wzbudziło ono najpierw entuzjazm, a potem potrzebę interpretacji we wcale niemałym kręgu badaczy zafascynowanych Franciszką i Stefanem Themersonami. Ze względu na liczne poziomy znaczeń symbolicznych, pojawiające się w poemacie jako gotowe odniesienia wzięte z rzeczywistości pozatekstowej, stworzone przez poetę, dodane lub skonkretyzowane w opracowaniu graficznym poematu i wreszcie przekształcone w materię artystyczną filmu za pomocą specyficznych środków tego medium – mamy tu do czynienia z bardzo skomplikowanym, wielowymiarowym dziełem.

W niniejszym numerze przedstawiamy psychoanalizę jako język krytyki społecznej i politycznej w wielu wariantach. Mamy tu zatem zarówno genealogię samego pojęcia czy kategorii krytyki wywiedzioną z materialistycznych, czyli Marksowskich początków (Mikołaj Ratajczak), jak i dzisiejszy powrót problemu – by pozostać przy sformułowaniu Fredrica Jamesona – politycznej nieświadomości (Jan Sowa). Mamy refleksję nad mityczną władzą dyskursu i polityczną władzą perwersyjną (Krzysztof Świrek), nad schizofrenicznością kapitalizmu (Marta Olesik), nad psychoanalitycznymi figurami identyfikacji w Polsce (Leszek Koczanowicz) i we Francji (Andrzej Leder) jako wariacjami na temat możliwości wyznaczenia symptomu zbiorowego czy wreszcie esej o polityczności głosu w różnych jego wymiarach (Adam Lipszyc). Zeszyt dopełniają niezwykle ważne teksty archiwalne dotyczące statusu psychoanalizy rozważanej od strony tożsamości indywidualnej jej przedstawicieli i jej miejsca w historii wiedzy. Wracając zaś do początku tych rozważań, należałoby zapytać nie o to, czy psychoanaliza rzeczywiście umarła, lecz raczej o to, czy stać nas na to, by bezkosztowo pozbyć się tego zarazem mocnego i wyrafinowanego języka – teorii i sposobu doświadczania świata. W gruncie rzeczy jest to bowiem pytanie trafiające w samo serce poźnonowoczesnych projektów, w których pragnienie pozwala na twórczą krytykę aktualności. A tego pytania nie sposób uchylić.

Humanistyka nieantropocentryczna wydaje się sprzecznością per se: humanistyka, więc chodzi o rzeczywistość ludzką, a wobec tego językową czy, szerzej, symboliczną, znakową. Odkąd wyjście poza antropocentryzm stało się warunkiem powstrzymania przynajmniej niektórych negatywnych skutków antropocenu, czyli działalności człowieka polegającej na dewastowaniu przyrody, humanistyka zrywająca z antropocentryzmem stała się właśnie głęboko humanistyczna.

W niniejszym tomie prezentujemy blok tekstów dotyczących szeroko rozumianej przyszłości, z formalnie i strukturalnie otwierającym tę sekcję artykułem Jakuba Momry na temat transfikcji. Kolejne teksty poświęcone zostały: zwrotowi spekulatywnemu i nowym formom kosmogonii (Andrzej Marzec); możliwości kształtowania przyszłości, która nie powiela dotychczasowych wzorów i nie osuwa się w przeszłą przyszłość (Tadeusz Sławek); dyskusji z przekonaniem, że symptomem współczesnego kryzysu wyobraźni jest niezdolność do wymyślenia „końca kapitalizmu” (Kacper Pobłocki); czasowości doświadczenia artystycznego, wyrażającej się w Deleuzjańskiej kompozycji „kryształu czasu” (Tomasz Mizerkiewicz); możliwości, jakie – nie tylko w sferze artystycznej – niesie historia potencjalna kina (Paweł Mościcki); alternowaniu dziejów i rozwojowi wyobraźni historycznej między innymi we współczesnych historiach alternatywnych (Przemysław Czapliński) i możliwości budowania pamięci o przyszłości jako pomostu łączącego zainteresowanie collective future thought z badaniami nad pamięcią (Justyna Tabaszewska). Publikujemy również tłumaczenie artykułu Jennifer Wenzel, Remembering the Past’s Future: Anti-Imperialist Nostalgia and Some Versions of the Third World, dotyczącego przyszłościowego potencjału nostalgii.

Słynna uwaga Mallarmégo – jednego z bohaterów niniejszego numeru – że wiersze robi się ze słów, a nie z myśli czy idei, przez długi czas określała też zakres dominujących sposobów profesjonalnego czytania literatury, często studząc przesadne zapały badaczy. Pomieszczone tu artykuły zasadniczo są jednak bliższe innemu ujęciu, które można trafnie określić formułą tytułową wydanej przed kilku laty książki Tomasza Kunza Więcej niż słowa. Wedle objaśnień podanych przez autora, literatura jest w niej traktowana jako „migotliwa, zwielokrotniona, alternatywna forma podmiotowego istnienia, wymykająca się konsekwentnie wszelkim afirmatywnym formułom i definicjom odwołującym się do form obecności znajdujących trwałe umocowanie w porządku tekstowym lub empirycznym”. Sam Kunz uzasadnia swoje wyjście poza perspektywę językowo-tekstową otwarciem na wymiar egzystencjalny – „ujmowany poza dualizmem doświadczenia i jego werbalizacji, świadomości i jej artykulacji, pragmatyki i refleksji, a wreszcie także życia i twórczości” – ale jego hasło można by w pewnej mierze odnosić do innych zagadnień, związanych z technologicznymi przemianami infrastruktury informacyjnej. W tym wariancie literatura jako – powiedzmy – „medialny sposób istnienia” też nie ogranicza się do słów, przekracza granice książki i staje się częścią aktywności wizerunkowej w mediach audiowizualnych oraz społecznościowych, obejmującej działania marketingowe i aktywność fandomu (fanarty, fanfiki, konwenty, fanziny).