Autorka stosując metodę autoetnografii krytycznej i analitycznej (Leon Anderson) oraz zakładając powinności humanisty wobec świata społecznego, analizuje swoją praktykę akademicką. Odrzucona zostaje alternatywa nauki obiektywnej i nauki zaangażowanej. Autorka zwraca uwagę na formę protekcjonalizmu wynikającego z postawy badacza wrażliwego. Opublikowanie książki było istotnym momentem w procesie kształtowania własnej postawy badawczej i testowania w terenie zaangażowania społecznego, wyłaniania się postawy „legitymizowanej odwagi”. Inspiracją do śledzenia ścieżki rozwoju akademickiego jest koncepcja Marcusa Miessena krytycznego (niezależnego) praktyka. Analizując swoją rolę jako akademiczki/badaczki/praktyczki autorka odrzuca rola eksperta. Myśląc o niej krytycznie (za Alfredem Schützem) weryfikuje postawę krytycznego, zawodowego outsidera.
Słowa kluczowe: akademia, badania krytyczne, humanistyka, autoetnografia, zaangażowanie