Artykuł przedstawia filozoficzny model narracyjności implikowany przez niektóre spośród koncepcji psychoanalitycznych. Model ten opiera się na dialektycznej relacji między potrzebą spójnej opowieści i jej zerwaniem. Dialektyka narracji właściwa „mesjańskiej psychoanalizie” (Agata Bielik-Robson) zostaje zanalizowana za pomocą pojęcia Exodusu (Eric L. Santner) i lucky break (Jonathan Lear). Artykuł wykazuje, że „inna narracyjność” psychoanalizy pozostaje w związku z miłością: przybiera postać historii miłosnej, otwierającej podmiot na nowe możliwości. Do najważniejszych aspektów tej miłosnej narracji należą jej relacyjność i pojedynczość płynące ze „spontanicznej narracyjnej wzajemności” (Adriana Cavarero), a także jej otwarty charakter, który czyni ją odporną na kojące fikcje zakończenia (Frank Kermode).
Słowa kluczowe: psychoanaliza; narracja; miłość; historie miłosne