Artykuł poświęcono zastanawiająco częstej we współczesnej literackiej fantastyce naukowej – zarówno światowej jak i polskiej – problematyzacji empatii, z reguły nazywanej wprost i poddawanej literackiej interpretacji, niekoniecznie afirmatywnej. Empatia postać bądź konkretnego „urządzenia”, bądź podstawowego wyróżnika człowieczeństwa, staje się sygnałem absolutu, stygmatem bohaterstwa lub nadrzędną zasadą społeczności, ujawniając niekiedy zasady współodczuwającej symbiozy przekraczającej wymiar antropocentryczny. Analizie poddano powieści i opowiadania – między innymi – Octavii Butler, Ursuli le Guin i Phillipa Dicka i przede wszystkim twórczość Stanisława Lema i Jacka Dukaja.
Słowa kluczowe: Empatia, proza wspołczesna, literatura sf, Jacek Dukaj