Tekst mówi o konieczności wyjścia poza kategorie postępu, które dominują nad myśleniem o historii nawet w przypadku narracji o katastrofie. Dla badania historii niecelowej i wielokierunkowej konieczna jest sztuka uważności. Pozwala ona dostrzec mnogie rytmy czasowe przejawiające się w (ludzkich i pozaludzkich) kolektywach, które czerpią wiedzę o sobie z zakłóceń powstających w wyniku kolizji między sposobami życia poszczególnych części.
Słowa kluczowe: kapitalizm, antropocen, antropo, postęp, pycha człowieka nowoczesnego, kruchość, nieprzewidywalne spotkania, polifoniczne kolektywy, historia niezdeterminowana, sztuki uważności.